یکی از مشکلات بر سر راه زندگی اجتماعی بشر غرور و تکبر اوست که اجازه نمی دهد حرف دیگران را هم بشنود. چه در زندگی زناشویی و چه در میان سایر افراد جامعه شامل دوست و رفیق، همکار و آشنا و یا هر کس دیگر. بار ها شده است که برخی تنها خود را صاحب حق دانسته و "من" وجودشان اجازه نداده است که سخن طرف مقابل را حتی بشنوند چه رسد به اینکه در مورد آن تأمل کرده و بپذیرند.

در این میان یکی از جاهایی که به نوعی جهاد با نفس بر شمرده می شود، پذیرش خطا و اشتباه است. در میان اختلافات و دعواها مسلما همیشه ما صاحب حق نیستیم و همیشه کلام ما درست نیست. چه بسیار جاهایی که در میان خلوت خود و خدا اندیشه ای منصفانه ما را محکوم کرده و حق را به طرف مقابل داده است. البته اگر دوباره آن "من" اجازه خلوت و انس میان خالق و مخلوق را بدهد.  

امام هادی (علیه السلام) به یکی از دوستانش فرمود: "عاتِبْ فلاناً و قل له ان الله اذا اراد بِعَبْدٍ خیراً اذا عُوتِبَ قَبِلَ" فلانی را توبیخ کن و به او بگو: خداوند چون خیر بنده‌ای را خواهد، هر گاه آن بنده توبیخ شود، خطای خود را می پذیرد (و در صدد جبران نقص برمی آید). (تحف العقول، ص360)

لج بازی و غرور ابزار شیطان است که مانع گذر از آن "من" می شود. چه خوب است انسان با خود بیندیشد و از کلمه "اشتباه کردم" و "معذرت می خواهم"  فرار نکند. چرا که عزت در پی همین جهاد با "من" است و امان از این "من"...